O książce: rok / Odbicia wody płynęły po twarzach wielotysięcznego tłumu. Twarze spoglądały w górę z cichym zachwytem – tam, gdzie dwadzieścia metrów nad wyłożoną marmurem podłogą szklany sufit wyglądał jak niebo. Szkło o grubości jednego metra wsparto na kamiennych kolumnach. Rozległy szklany sufit stanowił przezroczystą granicę pomiędzy ludźmi a dnem sztucznego zbiornika. Tłum ożywił się: w ciemnoniebieskich wysokościach pod sufitem ukazały się ciemne bryły, które powoli schodziły z powierzchni na szklane dno.